Jak sobie radzić z osobą chorą w rodzinie

Od wielu już lat sukcesywnie wydłuża się wiek życia ludzi. Oznacza to jednak nie tylko więcej satysfakcji z jakości życia, ale także niejednokrotnie wieloletnie zmaganie się z chorobami.

Osoba chora w rodzinie to wyzwanie dla wszystkich domowników. Często diagnozie o przewlekłej chorobie towarzyszy także kryzys, który obejmuje nie tylko chorego, ale także jego najbliższe otoczenie społeczne.

Jak zatem satysfakcjonująco ułożyć relacje z chorym w rodzinie?

-przede wszystkim pamiętaj, że chory na ogół (poza chorobami upośledzającymi normalne funkcjonowanie psychiczne)nie oznacza ubezwłasnowolniony. Nie zakładaj więc, że „dla dobra” bliskiej osoby możesz podtykać jej herbatki, przypominać o lekach, wiązać szalik, doradzać, przejmować kontrolę i odpowiedzialność. Mimo, że chcesz tym samym ułatwić funkcjonowanie chorego pokazujesz mu jednak jak zły musi być jego stan, skoro nie może już nawet decydować o sobie.

-asertywnie przeciwstawiaj się tzw. „wejściu w rolę chorego”. Chorzy miewają tendencje do  wysługiwania się innymi ludźmi, narzucania im woli, domagania się pomocy, nawet w obszarach, w których z powodzeniem mogliby sobie poradzić sami.

-pamiętaj, że osoby opiekujące się chorym szybko ulegają wypaleniu- postaraj się znaleźć czas tylko dla siebie, znaleźć zastępstwo w opiece nad chorym, uwolnić od poczucia, iż tylko Ty wiesz najlepiej jak się nim zajmować. To pozwoli Ci uniknąć nadmiernego stresu i przeciążenia.

-niezwykle istotna jest też wymiana prawdziwych emocji. Osoba chora bardzo często potrzebuje otwarcie mówić o swoim strachu, cierpieniu, śmierci, co często budzi otwarty sprzeciw bliskich. Zamykanie dostępu do emocji rodzi agresję lub depresję.

-starajcie się o normalność. Jeśli choroba nie wymaga dokonywania radykalnych zmian starajcie się, by wasze życie było jak najbardziej „zwykłe”. To daje poczucie bezpieczeństwa, tak ważne w procesie akceptacji i radzenia sobie z chorobą.